Kojarzy się z cytrusami i wszystkim, co kwaśne w smaku. Jest uważana za najlepszą broń przeciwko sezonowym przeziębieniom, ale witamina C w ludzkim organizmie spełnia o wiele więcej niezwykle ważnych funkcji
Po raz pierwszy została wyizolowana w 1928 roku z soku pomarańczowego, owczych nadnerczy oraz kiszonej kapusty. Początkowo nosiła nazwę kwasu heksanowego. Kiedy jednak okazało się, że leczy szkorbut, zmieniono jej nazwę na kwas askorbinowy. Pomysł, aby leczyć szkorbut wybranymi produktami spożywczymi, pojawił się dużo wcześniej, niż odkryto witaminę C. Już w XVIII w. szkocki lekarz James Lind zaproponował, aby leczyć go sokiem z owoców cytrusowych. W tamtym czasie pomysł ten nie został przyjęty entuzjastycznie przez środowisko lekarskie.
Szkorbut jest dziś niezwykle rzadko spotykaną chorobą, wiemy też, że istnieją o wiele bogatsze źródła witaminy C od cytryn czy pomarańczy, dostępne w naszej szerokości geograficznej (patrz: tabela). Warto tutaj nadmienić, że kwas askorbinowy jest najmniej trwałą znaną nam witaminą. Dlatego gotowanie, suszenie, smażenie, pieczenie, przechowywanie w ogrzewanym pomieszczeniu z wolnym dostępem powietrza i stosowanie środków zapobiegających gniciu, jak benzoesan sodu, przyczynia się do dużych strat witaminy C w produktach spożywczych. Stąd w naszej codziennej diecie część warzyw i owoców powinna być spożywana na surowo, a najlepszą formą przechowywania źródeł tej witaminy jest mrożenie.