Jeżeli chcemy, by ludzie byli lepsi dla zwierząt i żeby szanowali przyrodę, powinniśmy zacząć od edukacji dzieci. Jednym z najlepszych chyba sposobów jest zrobienie tego tak, by dzieci przyswoiły takie wiadomości mimowolnie, np. poprzez czytanie wartościowej książki. I oto mamy przykład książeczki idealnej do takich celów, ponieważ ?Wierzę w jeże? przyciąga barwnymi ilustracjami, edukuje, ale zupełnie nienachalnie i możemy mieć nadzieję, że jej przeczytanie zaowocuje nowym nastawieniem do świata w dziecięcym umyśle.
Cała akcja to krótki fragment czasu opisany przez osieroconego jeżyka, którego przygarnia wyjątkowo znająca się na zwierzętach osoba (jakże mogłoby być inaczej, skoro autorką jestDorotaSumińska mająca doświadczenie z każdym chyba zwierzęciem mniej lub bardziej domowym). Jeż Jerzy jest, jak to sam nazywa, jeżem nowoczesnym ? nie poluje (ponieważ dostaje jedzenie w misce), za to bardzo szybko zaprzyjaźnia się z całą rzeszą przeróżnych zwierząt. I to zwierząt, które na ogół cieszą się złą sławą i przez dzieci (oraz dorosłych) są tępione. Nasz bohater poznaje je jednak od zupełnie innej strony, słucha ich opowieści i obala krzywdzące mity, jak np. to, że ropucha ma straszny jad lub że nietoperze lubią wkręcać się we włosy. Dzięki jego rozmowom z ogrodowymi żyjątkami nie tylko najmłodsi poznają wiele ciekawostek na ich temat i dowiedzą się o ważnej roli, jaką pełni w przyrodzie w każde stworzenie.
Zwierzęta są po części uczłowieczone, dzięki czemu dziecko łatwo zrozumie, że każde z nich ma jakąś rodzinę, o którą się troszczy, stara się pozyskiwać pokarm i broni się przez intruzami, którymi najczęściej są ludzie, którzy tępią, trują, zastawiają pułapki, zabijają.
Z rozmów tych wynika, że to człowiek jest największym szkodnikiem na ziemi. Gdy spada gwiazda, nasz bohater wykrzykuje tylko jedno życzenie: ?Chcę, żeby ludzie nie byli okrutni! Żeby przestali zabijać!?. Miejmy nadzieję, że dzięki pani Sumińskiej jego marzenie się choć trochę zacznie spełniać.
?Wierzę w jeże? z pewnością spodoba się młodym czytelnikom i pokaże im inny, bardziej empatyczny punkt widzenia, a dorosłych być może przekona, że pająki czy inne pełzające fruwające stworzenia nie są aż tak straszne.
Marta Mikita
Wierzę w jeże
DorotaSumińska