[wppb-login]
Depopulacja dzików to pomysł polityczny, który nie ma nic wspólnego z wiedzą weterynaryjną czy ekologią. Nie służy nawet interesowi polskiej wsi, na który rządzący tak często się powołują. Tu chodzi tylko o głosy.
Czytaj więcej →
Pozyskiwanie takich produktów jak miód, wosk, pyłek czy kit budzi kontrowersje wśród osób rozważających wykluczenie produktów odzwierzęcych. Czy powinniśmy unikać produktów pszczelich?
Ludzi przed adopcją psa powstrzymuje wiele rzeczy. Niektóre z nich trudno przeskoczyć, np. ciężką sytuację materialną lub alergię na sierść. Inne obawy są nieuzasadnione. Pora rozprawić się raz na zawsze z najchętniej powielanymi mitami! Zacznijmy od podróżowania z pupilem.
6 czerwca odbyła się premiera książki O czym myślą koty. Magazyn Vege został jej patronem medialnym. Książka ukazała się nakładem wydawnictwa Nasza Księgarnia. Czytaj więcej →
Za jedną z najlepszych kaw na świecie uchodzi kopi luwak. Jest też najdroższa. Niewielu jednak wie, że za ten rarytas najwyższą cenę płacą zwierzęta. Wytwarza się ją w Indonezji, na Filipinach, w Wietnamie i w Chinach. Pomijając cenę tego luksusowego produktu, szokuje proces, w którym kawa jest pozyskiwana. Powstaje z ziaren nadtrawionych przez łaskuna palmowego popularnie zwanego luwakiem lub cywetą. Ziarna wygrzebywane są z odchodów, a następnie oczyszczane i palone. Czytaj więcej →
Mądry, silny, będzie umiał bronić domu – to główne cechy psów w typie owczarka niemieckiego i długowłosego owczarka niemieckiego, na które stawiają ich nowi opiekunowie. Tymczasem adopcja psa w typie tych ras, to również w dużym stopniu odpowiedzialność za zdrowie psa, który w wyniku selekcji dokonywanej przez hodowców cierpi wiele chorób.
Spośród wszystkich ras najwięcej mitów narosło chyba wokół psów w typie bull. W rzeczywistości konsekwentne i cierpliwe wychowanie może z nich uczynić pogodne, rodzinne psy, które za swoich najbliższych skoczyłyby w ogień
tekst: Katarzyna Kucharska
Pierwsza z głównych ras psów w typie bull to American Stratffordshire Terrier, popularnie zwany amstafem. Psy te pierwotnie były przeznaczone do walk. Z czasem ich hodowla poszła w dwóch kierunkach – w Wielkiej Brytanii postawiono na mniejsze i lżejsze Stratffordshire Bull Terriery, psy do walk, przywabiania byków i polowań na szczury, a w Stanach Zjednoczonych na większe – American Staffordshire Teriery.
Psy w typie bull to bardzo inteligentne i skore do współpracy z człowiekiem zwierzęta. Ich pogodne usposobienie połączone z umiejętnością chłodnej oceny sytuacji sprawiają, że są one coraz częściej opisywane jako doskonałe zwierzęta rodzinne, które dostosują się do życia w mieszkaniu i domu. Należy pamiętać o tym, że bulle wymagają dobrego wychowania, socjalizacji z innymi zwierzętami i wbrew temu, co mogłoby się wydawać, delikatnego, acz konsekwentnego traktowania. Odpowiednio prowadzone psy stosunkowo łatwo się szkoli.
Bulle wymagają dużo ruchu, spacerów i zabaw. Podczas wspólnych wędrówek lepiej by były trzymane na smyczy, gdyż wywołują lęk u ludzi, a niewłaściwe zachowanie wystraszonej osoby może spowodować agresywną reakcję u psa.
Adoptując psa w typie bull, należy jak najwięcej dowiedzieć się o jego przeszłości. Jeśli nie mamy takiej możliwości, warto skonsultować się z behawiorystą. Ze względu na wyjątkowo delikatną psychikę tego typu psów i dość niski próg pobudliwości powinniśmy jak najlepiej przygotować się na przyjęcie bulla do swojej rodziny.
Psy w typie Stratffordshire Bull Terrierów mogą cierpieć na nowotwory, katarakty i kamienie nerkowe, a amstafy są narażone na dysplazję, problemy z sercem, ataksję (dziedziczony defekt systemu nerwowego) i podrażnienia skóry.
Największym mitem o psach w typie bull jest popularne określenie pies zabójca. W niewłaściwych rękach psy te mogą oczywiście wykazywać agresję, ale nie różnią się pod tym względem od przedstawicieli innych ras. Lęk przed tymi psami może się wiązać z ich niezwykle silnymi szczękami, a także pyskiem, który w charakterystycznym dla bulli „uśmiechu” odsłania wszystkie zęby i sporą część gardła. Do tego należy dołączyć niebywałą jak na psa tych gabarytów siłę – mit o psim zabójcy gotowy. Prawda jest taka, że dobrze wychowane amstafy i staffiki określa się często mianem psich niań, bo to cudowne zwierzęta rodzinne, które za swoich najbliższych mogłyby skoczyć w ogień.
Psy w typie bull nie nadają się dla niedoświadczonych właścicieli ani osób, które nie są konsekwentne w wychowaniu zwierzęcia. Nie są to również psy, które wymagają „silnej ręki” ani wychowania zgodnie z zasadami teorii dominacji. Zbyt surowe traktowanie, kary cielesne i przemoc łatwo mogą doprowadzić te psy do zamknięcia się w sobie, wycofania, a w skrajnych przypadkach do agresji powodowanej próbą poradzenia sobie z trudną dla zwierzęcia sytuacją.
Psy w typie amstaffów i staffików, które trafiają do schronisk i fundacji, z reguły nie mają dobrej przeszłości. Często wcześniej wykorzystywano je do walk lub opiekowały się nimi osoby, które wyprowadzając psa w ogromnej kolczatce zamocowanej do masywnego łańcucha, chciały podreperować swoje ego. Wiele psów musi przejść terapię pod okiem behawiorysty lub doświadczonych wolontariuszy, zanim trafi do adopcji. Poza tym nie są wydawane pierwszemu lepszemu ochotnikowi, tylko dla wspólnego dobra człowieka i psa potencjalny dom jest dokładnie sprawdzany.
Artykuł ukazał się w numerze Vege 2/2014
Piękny, dostojny, czasami z oczami w różnych odcieniach pies w typie rasy syberian husky sprawia wrażenie misia do tulenia, choć decydowanie nim nie jest. Czytaj więcej →
Kocie kawiarnie budzą kontrowersje i mają tylu wielbicieli, ilu krytyków. Jak musiałaby być zorganizowana idealna kocia kawiarnia, aby spełniać się w roli miejsca dla kotów i ludzi?
tekst: Julia Galia
Idea raczenia się kawą w kocim towarzystwie nie jest nowa. Już latach 90. XX w. takie miejsca powstawały w Azji. Głównym powodem ich otwierania był fakt, że w niewielkich mieszkaniach nie dało się trzymać zwierząt. Kawiarnia miała umożliwić człowiekowi kontakt z czworonogiem.
Zwierząt musi być stosunkowo mało albo lokal musiałby być odpowiednio duży, aby nie występował problem zagęszczenia kotów. Trudno określić wystarczającą liczbę metrów przypadających na jednego kota. 
Wiele zależy od układu przestrzeni, ilości miejsca powyżej podłogi, zakamarków… Koty powinny być dobierane tak, aby nie cierpieć przez kontakt z innymi zwierzętami czy ludźmi. Należy wybierać koty towarzyskie, otwarte, stabilne emocjonalnie i przede wszystkim zdrowe! Na pewno trzeba znaleźć tylko takie, którym nie będzie przeszkadzał dzienny harmider. Choroby zawsze będą powodować stres i osłabiać odporność kota, zaburzać jego samopoczucie i zachowanie w grupie. Zwierzęta, u których obserwujemy zmiany w zachowaniu albo sygnały pogarszającego się stanu zdrowia, powinny natychmiast zostać odizolowane od ludzi i przeniesione do bezpiecznej, spokojnej strefy. W kawiarni powinny przebywać tylko koty zdrowe. Ważne jest przemyślane i stopniowe włączanie nowych kotów do stada oraz wydzielenie strefy, w której będą mogły się odizolować od ludzi, pobyć same i odpocząć. W takiej strefie musi być sporo przestrzeni, miejsca do ucieczki wyżej, półek i skrytek. W osobnej strefie koniecznie musi się znaleźć odpowiednio dużo kuwet, zgodnie z zasadą, że ma ich być tyle, ile kotów plus jeszcze jedna. 
Zwierzęta powinny mieć też do dyspozycji kolejne pomieszczenie, gdzie każdy nowy kot będzie mógł oswoić się z miejscem i zapachami, zanim zobaczy i pozna inne zwierzęta i ludzi. W sali kawiarnianej, którą koty dzielą z klientami, wymagane jest odpowiednie i właściwie rozmieszczone wyposażenie. Przede wszystkim to półki przy ścianach umieszczone ponad głowami ludzi, bliżej sufitu, schodki półkowe, drapaki i domki (nie tylko na środku sali, lecz także przy ścianach i oknach), miękkie posłania na parapetach i szafkach. Kot musi mieć możliwość odejścia i obserwowania otoczenia z dystansu. Nie może czuć się osaczony otaczającymi ludźmi i przedmiotami. Nie zapomnijmy też o zabawkach, karmnikach, kulkach i wędkach, dzięki którym zaspokoimy potrzeby niewychodzących zwierząt. Nie liczmy na klientów, jeśli chodzi o zabawę ze zwierzętami. 
To przeszkoleni opiekunowie (najlepiej behawioryści) powinni być dostępni – także wieczorami i wcześnie rano, gdy koty są najbardziej aktywne. Na terenie kawiarni zwierzęta muszą być bezpieczne. Zabezpieczajmy siatkami czy moskitierami okna, balkony, tarasy i drzwi wejściowe. Zastawmy potencjalnie niebezpieczne szczeliny, dziury i ciasne wnęki. Nie dopuszczajmy kotów na teren działania sprzętów elektrycznych i koniecznie kontrolujmy ucieczki między ludzkimi nogami. To nie klienci kawiarni, lecz koty mają decydować, czy i kiedy chcą kontaktu z człowiekiem. Opiekunowie powinni oddzielać zwierzęta od natarczywych gości. Wiele kotów wybiera bierną postawę, czekając w milczeniu i bezruchu na koniec niechcianego dotyku. Ta strategia służy obu stronom tylko w przychodni weterynaryjnej. Nie można dopuścić do takiej sytuacji w lokalu, gdzie kot powinien się czuć komfortowo! Chcemy pomóc określić, na co zwracać uwagę, aby dyskusja o dobrostanie zwierząt była rzeczowa. Wierzymy, że da się wspólnie zdobywać wiedzę i razem działać na korzyść zwierząt.
Możemy rozmawiać o kotach przy kawie, ale czy koniecznie w kociej kawiarni?
Tekst ukazał się w numerze „Vege” 11/2015
Problemy seniora, które dotykają kota, można złagodzić. Jak z wiekiem zmieniają się potrzeby i charakter kota?
tekst: Julia Galia
Międzynarodowy Dzień Kota, święto przypadające 17 lutego, od lat obchodzi się na niemal całym świecie. Tego dnia wiele uwagi poświęca się adopcji i popularyzowaniu wiedzy na temat tych wspaniałych zwierząt. Z okazji kociego święta chcemy się przyjrzeć tym, które często są zapomniane, na które wielu ludzi postawiła już kreskę – seniorom.
Adopcja kota starszego należy do tych trudniejszych i rzadszych. Ludzie boją się brać kota na jego stare lata, obawiają się chorób, kłopotów z zachowaniem, a także tego, że sami dość szybko stracą przyjaciela, do którego się przywiążą. Trudno zaprzeczyć biologii – każdy starzejący się organizm jest narażony na wiele chorób i dolegliwości. Warto jednak spojrzeć na drugą stronę medalu: na stare lata można dać zwierzęciu dom. Nawet jeśli kot miałby w nim spędzić tylko kilka lat, może się okazać, że to najlepszy okres jego życia.
W medycynie weterynaryjnej o seniorach mówimy, gdy koty kończą 10–12 lat, zaś o pacjentach geriatrycznych, gdy kończą 14–15 lat. Najstarszy kot świata miał ponoć 33 lata, dlatego fakt bycia kocim seniorem nie jest jednoznaczny z przewidywaną datą śmierci. Kot w dobrej formie może dożyć około 20 lat.
W domu starszy kot, jak zresztą każdy, potrzebuje stałego dostępu do pożywienia i wody, kuwety, miejsca do spania, drapaka, atencji człowieka, zabawy, czasu na pielęgnację, odpoczynek i sen, a poza domem regularnych kontroli u zaufanego lekarza weterynarii i dorocznych badań. 
Kot w podeszłym wieku może mieć różne problemy zdrowotne, np. ze stawami. Dbajmy więc o to, aby kuweta przynajmniej jeden rant miała wyraźnie niższy, dzięki czemu kotu będzie łatwiej do niej wejść. Pamiętajmy o wygodnym podłożu w kuwecie – miękkim, aby nie dokuczał nadwrażliwym kocim opuszkom.
Ważne jest także, aby dostęp do kocich miejsc położonych wyżej (półek, kredensu, szafy) był ułatwiony. Możemy dostawić taboret, aby koci skok nie był ryzykowny. Do umieszczonych wysoko naściennych półek domontujmy skośnie zawieszone kolejne, najlepiej obite materiałem, aby wspinając się, kot się nie ześliznął. Dodatkowy, niższy drapak też przyda się kotu, któremu z wiekiem coraz trudniej wskakiwać na wysokości.
Starsze koty mogą gorzej trawić, ich metabolizm może być wolniejszy. Zadbajmy więc o możliwie najlepszą karmę: im więcej mikroelementów zawiera, tym lepiej będzie odżywiać także koci mózg, który z wiekiem pracuje na nieco niższych obrotach. Być może nasz kot zamiast suchej będzie preferował mokrą, którą łatwiej jeść. Koniecznie kontrolujmy stan uzębienia i dziąseł zwierzęcia, ponieważ z wiekiem słabną i wymagają szczególnej opieki. Kot, który ma problemy w jamie ustnej, może jeść mniej chętnie, słabnąć, izolować się i zacząć poważniej chorować. 
Z wiekiem temperament kota zmienia się nieubłaganie. Niewiele kotów pozostaje tak samo aktywnych. Nie oznacza to jednak, że przestajemy się z nimi bawić czy poświęcać im czas! Koty nadal chcą polować, biegać, przytulać się, tyle że robią to w innym tempie, o innych porach. Dostosujmy się do tego, obserwując pupila, wybierzmy inne zabawki, np. takie związane z wysiłkiem intelektualnym, a nie tylko fizycznym.
Pamiętajmy także o zmianach związanych z procesem starzenia się mózgu i bądźmy wyrozumiali dla naszych podopiecznych. Zwierzaki mogą potrzebować więcej snu, więcej czasu spędzać na pielęgnacji czy odpoczynku w pozycji leżącej. Częste nocne nawoływania i długotrwałe miauczenie mogą świadczyć nie tylko o zmianach zdrowotnych, lecz również o zaburzeniach zachowania związanych z wiekiem. 
Starsze koty nierzadko mylą pory dnia, a także miejsca kuwetowe – należy zwiększyć liczbę kuwet, pamiętać o żwirku i niskim rancie, a przede wszystkim nie krzyczeć i nie złościć się na kota za wpadki! Taka reakcja tylko zdenerwuje zwierzę, zaburzy jego postrzeganie nas, dotąd miłych i kochających, a już na pewno nie pomoże zapobiec niepożądanym zachowaniom.
Kot pod stałą opieką lekarza weterynarii nie powinien wchodzić w wiek geriatryczny boleśnie. Będzie się to odbywało stopniowo. Jeśli wcześniej zwierzę było regularnie badane, lekarz będzie wiedział, na co zwracać uwagę. Zachęcam do proszenia o dodatkowe badania – coroczna kontrola krwi i moczu to podstawa, która może pomóc wykryć na wczesnym etapie początki chorób. Koty, zwłaszcza starsze, rzadko pokazują objawy chorobowe, przez co niestety dość późno orientujemy się, że ich zdrowie szwankuje. Regularna kontrola raz w roku po ukończeniu przez zwierzę ósmego roku życia pozwoli szybciej pomóc kotu w potrzebie.
U lekarza prośmy o specjalne leki dla zwierząt w podeszłym wieku. Preparaty ułatwiające godne i spokojne starzenie się są dostępne i nie ma powodów, aby ich nie wypróbować. W połączeniu ze zmianami w środowisku domowym sprawi to, że ostatnie lata życia zwierzaka upłyną w spokoju i szczęściu.
Tekst ukazał się w numerze „Vege” 2/2016.